Niepubliczna Specjalistyczna Poradnia Wczesnego Wspomagania i Rozwoju

Poradnia jest niepubliczną placówką oświatową, której nadrzędnym celem jest wczesne wspomaganie rozwoju definiowane jako zintegrowany system oddziaływań profilaktycznych, diagnostycznych, leczniczo-rehabilitacyjnych i terapeutyczno-edukacyjnych, których podmiotem jest małe dziecko, wykazujące nieprawidłowości w rozwoju psychoruchowym oraz jego rodzina. Poradnia prowadzi zajęcia wczesnego wspomagania rozwoju dziecka od chwili wykrycia u niego niepełnosprawności do czasu podjęcia nauki w szkole.

Do zadań Poradni należy w szczególności:

• opracowanie i wdrożenie wieloprofilowego programu terapeutycznego dostosowanego do możliwości dziecka oraz warunków środowiskowych, uwzględniający różne strategie terapeutyczne,
• prowadzenie wczesnego wspomagania rozwoju mającego na celu stymulowanie psychofizycznego rozwoju dziecka od chwili wykrycia niepełnosprawności, do podjęcia nauki w szkole, prowadzone w oparciu o indywidualny program dziecka,
• prowadzenie konsultacji dla rodziców i nauczycieli przedszkoli i innych placówek specjalistycznych w których przebywa dziecko, zajmujących się dziećmi od urodzenia do rozpoczęcia przez nich nauki w szkole,
• wsparcie rodziców w odnalezieniu się w nowej rzeczywistości, podniesienie poziomu samooceny oraz nauczenie spostrzegania u własnego dziecka mocnych stron.

Poradnia współpracuje z Ośrodkiem Wczesnej Interwencji dzięki czemu dzieci korzystające z WWR  mają dodatkowo możliwość rehabilitacji ruchowej zgodnie z zaleceniami lekarskimi. Kwalifikacja do wczesnego wspomagania rozwoju odbywa się na podstawie opinii wydanej przez publiczną poradnię psychologiczno-pedagogiczną właściwą ze względu na miejsce zamieszkania dziecka.

W prawie oświatowym wczesne wspomaganie rozwoju można organizować dla dzieci:

1. niesłyszących,
2. słabosłyszących,
3. niewidomych,
4. słabowidzących,
5. z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją,
6. z upośledzeniem umysłowym,
7. z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera,
8. z niepełnosprawnościami sprzężonymi.

Za podjęciem jak najwcześniejszej stymulacji rozwoju przemawia:

• wyjątkowo duża plastyczność układu nerwowego we wczesnym okresie rozwoju oraz związana z tym możliwość korekcji zaburzonych funkcji i kompensacji deficytów,
• możliwość zahamowania rozwoju wielu zaburzeń o postępującym przebiegu, a czasami nawet całkowitego zatrzymania dalszych niekorzystnych zmian,
• podatność małych dzieci na stosowane wobec nich programy usprawniania, dzięki którym czynią szybciej postępy,
• łatwość w generalizowaniu nabytych umiejętności,
• nastawienie rodziców małych dzieci na działanie i pomoc swojemu dziecku, dzięki czemu są oni  bardziej zaangażowani zarówno we współpracę ze specjalistami, jak i w własny udział w terapii.